Leonardo da Vinci was geobsedeerd door water en de beweging daarvan. Hij sprak destijds over ‘Vetturale di natura’ : het wiel van de natuur.
Met zijn onderzoeken heeft hij de basis gelegd voor veel wetenschappelijke ideeën over hydrologie. Al aan het begin van de zestiende eeuw stelde hij dat het water in rivieren afkomstig was van regenval en ook dat water zich op eenzelfde manier door de aarde bewoog als bloed in dieren circuleerde.

Het is dan ook niet voor niets dat we op de flessen van Sole, mineraalwater uit een middeleeuwse bron uit Italie (Lombardije) een ode aan deze wetenschappelijke alleskunner vinden : de zon.

Leonardo noteerde zijn gevoelens over water op een manier die op zichzelf al stroomt, van kenmerk naar kenmerk, alsof zijn woorden de veranderlijkheid van water tegelijkertijd beschrijven en verbeelden:

Water is soms scherp en soms sterk, soms zuur en soms bitter, soms zoet en soms dik of dun, soms brengt het pijn of ziekte, soms gezondheid, soms vergif.
Het verandert even vaak van aard als de landschappen die het passeert.
En zoals de spiegel verandert met de kleur van het gespiegelde, zo verandert het met de aard van het landschap, en wordt het lawaaiig, laxerend, samentrekkend, zwavelachtig, zout, bloedrood, droevig, woedend, boos, rood, geel, groen, zwart,blauw, vet, dik of dun. Soms begint het een vuurzee,soms dooft het er een; het is warm en is koud, neemt mee of legt neer, holt uit of bouwt op, rukt los of maakt vast, vult of leegt, verheft zich of duikt weg, versnelt of staat stil; soms is het oorzaak van leven of dood, of van groei of gemis, voedt het of doet juist het tegendeel; het heeft nu eens een geur en dan weer geen smaak, dompelt het dal soms onder in stromen.
Met de tijd en het water verandert alles…

Wat een held!! #proost